Donderdag 11 januari   

… uitleg over de auto. Alles wordt rustig en grondig uitgelegd: nu is het allemaal duidelijk, maar of dat morgen nog zo is? Bij het opzetten van de daktent letten we extra goed op en willen het zelf ook proberen. Het lijkt allemaal zo makkelijk… Dan kunnen we wegrijden. Althans, als je de motor gestart krijgt. Dat kan alleen als de koppeling is ingedrukt: een klein, maar essentieel weetje. Auto wordt afgetankt en weg zijn we. Eerst maar naar die supermarkt, alleen is het een eenrichtingsweg waar we wegrijden. Is niet zo’n probleem, dan kan ik nog wennen aan links rijden en links schakelen. Richtingaanwijzers zitten rechts, dus in het begin wordt de ruitenwisser nogal eens getest. Rechts afslaan, is voorlangs kruisen, daar kom ik ook alweer achter. De andere weggebruikers zijn misschien wat minder blij.

….Alles in de auto en we zijn echt op weg, richting Bagatelle… Onze kampeerplek, blijkt bij een eigen toilet/douche huisje te zijn. Niet verkeerd. Nu maar eens kijken of we de daktent opgezet krijgen. Zowaar binnen een klein kwartier staat alles. Het ging echt gemakkelijk.

…we hebben voor een night gamedrive gekozen. David is onze chauffeur/gids en rijdt ons rond. Alleen wij tweetjes hebben deze excursie geboekt: wel lekker hoor. Het is al schemerig en met een grote zoeklamp schijnt hij al rijdend om de auto om dieren te speuren. Tijdens de rit zien we toch vrij veel dieren, zoals o.a. springhaas, springbokjes, gemsbokjes (oryx), zebra’s en impala’s, maar ook veel vossen met jongen. Een aardwolf is familie van de hyena, deze wordt ook op grotere afstand gezien, twee keer zelfs. De blauwe gnoe is in kudde te spotten, de waterbokken zien we vrijwel aan het einde. Onderweg zijn we nog gestopt om van de sterrenhemel te genieten, want die is echt goed zichtbaar.

Vrijdag 12 januari  

Als we uit de daktent kijken, zien we onze huis springbok Skunkie al rondscharrelen, gezellig. Een mongoose bezoekt onze kampeerplek ook. David komt ons om 7 uur ophalen voor de morning scenic drive. De eerste springbokken en gemsbokken laten zich al snel weer zien. De springbokken zijn vrij schuchter, maar daardoor springen ze wel echt weg. Nu snappen we waar de naam vandaan komt. Ook verder weg zien we groepjes over de vlakte lopen of rennen, mooi om te zien. Verder zien we ook nog black wildebeest, blue wildebeest, waterbokken, dikdik, kudu en een aantal vogels zoals kori basterd, grey beeked hornbill, roller, gieren en struisvogels. Ook het landschap zelf is erg mooi, de kleuren die elkaar afwisselen, de losse boompjes die her en der verspreid staan, heel mooi. Een echte 4x4 is hier wel nodig, heuvel op en af door het losse zand, om dan op de top weer uit te kijken over die enorme vlakte.

…Dan opeens spotten we giraffen, echt niet verwacht. Op hetzelfde moment wordt het donkerder en trekt er zowaar een zandstorm met regendruppels over. Niet dat je er nat van wordt, maar de giraffen worden er wel onrustig van en rennen over de duinen weg. Mooi gezicht.

Zondag 14 januari  

We gaan naar Giants Playground, een gebied in de buurt, waar grote rotsblokken verspreid in het landschap liggen. Alsof reuzen ermee gespeeld hebben en toen hebben laten liggen. De 5 km naar Giants Playground zijn snel afgelegd, maar als we daar komen, zien we dat de band snel leger is geworden. Dus toch maar nu vervangen. Als 2 volleerde pitstop-medewerkers hebben we de band binnen een kwartier verwisseld. Enige leermoment, doe het aan de schaduwkant van de auto…

We lopen het gebied in en al snel lopen we tussen de enorme rotsblokken door. Er is een gemarkeerde route, die zo’n 20 minuten kost. Uiteraard nemen we af en toe een andere route, maar aangezien de hoofdroute zichtbaar blijft is dat geen probleem. Bij een aantal kokerbomen zien we het startpunt zelfs, mooi overzichtelijk dus. Opeens hebben we blijkbaar een bordje gemist, want we lopen niet meer op de hoofdroute. Ach we weten waar we heen moeten, dus gen probleem. Links en rechts nog wat foto’s maken, en nu? We zien geen pad meer, geen parkeerplaats en het overzicht ontbreekt. We klimmen naar een hoger deel en blijkbaar zijn we ongemerkt meer naar links gelopen dan we dachten. Gelukkig zien we de watertank bij het startpunt, dus die richting houden we aan. De 20 minuten zijn bij ons 2 uur geworden, hadden we anders verwacht?

Maandag 15 januari   

Vandaag een lange rit op het programma. We gaan weer vroeg op pad richting Sesriem en met name de Sossusvlei. Maar eerst naar Keetmanshoop om te tanken, maar zeker ook om onze lekke band te laten repareren. Tankstation is al snel gevonden en zij repareren ook banden. Dat klinkt goed, maar we hebben toch het gevoel dat we een van de eersten waren. Het ging niet zo soepeltjes en heeft lang geduurd. Met 5 man zijn ze aan het wiel aan het rommelen, het gereedschap is al krom gebogen. Maar uiteindelijk komen ze door de band heen (misschien wat lucht eruit laten een volgende keer) en de pasta om het gat te dichten gaat er in. Nu maar hopen dat het goed gedaan is…

Na deze stop in Keetmanshoop, gaan we weer verder. Het is een lange rit, met zeker aan het einde slechte wegen…We melden ons bij de receptie en blijkbaar net op tijd, want we zijn er zo rond 18.30 uur en de poorten sluiten een half uurtje later. We krijgen een leuke plek toegewezen, nu nog zien te vinden. Omdat we morgen op tijd bij de 2e toegangspoort van het park willen zijn, zetten we de daktent niet op en slapen ‘gewoon’ in de auto.

Dinsdag 16 januari  

Eaandag 15 januari (Mau).ant het wordt flink fris en de wind neemt alleen maar toe. Hopelijk kunnen we een beetje slapen vannachn dat viel helemaal niet tegen, best goed geslapen en dus fris op om 04.45. Overal zie je zaklampen schijnen en mensen heen en weer lopen. Om 05.10 sluiten we als 6e in de rij voor de poort aan en niet veel later gaat de poort open en mogen we door. In het donker rijdt iedereen over de asfaltweg naar de 2x4 parkeerplaats 60 km verderop.

…Na 45 km staat links van de weg Dune 45. Hier staan al aardig wat auto’s, mensen die de zonsopkomst vanaf bovenop de duin willen zien. Een klim van een uur, wij kiezen voor Hiddenvlei. 15 km verder is de parkeerplaats, die eigenlijk best leeg is. Zouden alle andere auto’s de laatste 5 km, alleen bestemd voor 4x4, zelf zijn gaan rijden? Wij parkeren en lopen naar het bord dat aangeeft dat Hiddenvlei 2 km rechtdoor is.

…Er is verder helemaal niemand, die zijn vast allemaal door naar Deadvlei en Sossusvlei. Nog voor de zon over de duinen komt, kijken we allebei uit over de Hiddenvlei. Mooie zoutvlakte met een paar bomen, tussen rode hoge duinen. Je ziet de lijn van de opkomende zon over de vlakte glijden, dus snel naar beneden om daar ook foto’s en film van te maken. De zoutvlakte lijkt wel gemaakt van kleine kleitegeltjes, compleet uitgedroogd.

Woensdag 17 januari   

Deze ochtend zijn we de derde auto in de rij, maar onderweg worden we weer zeer vaak ingehaald. 60 km per uur vinden de meesten toch te langzaam… We stappen over in de shuttle 4WD naar de Daedvlei en al snel hebben we geen spijt van onze keuze. Op het eerste stukje met los zand staan links en rechts al auto’s vast. Onze chauffeur stapt en rijdt deze auto’s uit het zand. Hij zet ze met de neus terug richting ingang; de eigenaren kunnen ze later weer zelf terug rijden.

…Op de vlakte staan heel wat meer dode bomen dan de Hiddenvlei. De zon komt langzaam over de duinen en begint over de zoutvlakte te vallen. Het lijkt nog sneller te gaan dan gisteren…

De rode kleur meer door te komen. We genieten weer volop. Onderweg terug stoppen we nog bij de vastgelopen auto’s, het zijn er inmiddels 4.

Terug bij de receptie/ingang van het park nog eventjes banden gecontroleerd en getankt en daarna weer op weg. De route is nu al veel interessanter. In plaats van eindeloze rechte wegen over eindeloze monotone vlakten, hebben we nu een meer bochtige weg met de nodige heuvels. Na het plaatsje Solitaire, waar de autowrakken langzaam maar zeker wegrotten, rijden we over een hoogvlakte en nemen de Gaub en Kuiseb passen, die vanwege de hoogvlakte eigenlijk dieptepassen zijn. evengoed met de nodige stijgingen.

Donderdag 18 januari  

Om 8 uur worden we door Chris opgehaald voor de Little 5 tour. Deze tocht door de woestijn bij Swakopmund gaat in op juist de kleine woestijndieren in plaats van de big five. Chris is een grapjas, die, door zijn manier van vertellen, ervoor zorgt dat je er ook echt iets van opsteekt. Hij legt eerst het e.e.a. uit over de sporen die je kunt zien en hoe je dan ook kunt onthouden van welk dier dat spoor is. Ook legt hij de werking van wind en duinen uit en legt hij uit welk dier wat eet en hoe ze kunnen overleven.

…Na de uitleg loopt hij een eindje de woestijn in, terwijl wij bij de auto wachten. We zien hem af en toe naar de grond gaan, even graven en dan weer verder lopen. Opeens rent hij terug naar de auto en zegt dat we allemaal in zijn voetstappen mee kunnen komen. We komen aan bij een berg zand met een kleine struik. “Can you see the snake?” Iedereen tuurt naar de berg zand, slang, waar dan? Hij pakt zijn telefoon, maakt een foto en ja hoor 2 ogen van een slang. Iedereen nog een keer kijken, maar nee hoor, geen idee waar dat beest moet zitten. Aangezien het een giftige is, mogen we niet met de handen in de richting van de berg. Hij schept voorzichtig links en rechts wat zand weg en dan opeens zien we een kleine kop verschijnen. De slang rolt zich uit, ongeveer een 25-30 cm en probeert zich weer in te graven. Het zand is daar best hard, dus Chris maakt een mooi zacht zandplekje voor de slang en hop weg is ie. Over de kop strooit ie nog wat zand en zo is ie weer verdwenen. Je ziet hem dus ook echt niet meer, ook al weet je waar ie moet liggen.

… Niet veel later stapt hij weer uit de auto, loopt wat rond en roept ons er weer bij. Hij wijst op een struikje en schuift voorzichtig wat zand opzij. We zien kleine gangetjes dieper onder de struik. Hij graait in één van de gangetjes en hoppa, daar heeft hij de bekende gekko in zijn handen. Doordat hij nog koud is, blijft ie rustig zitten als hij hem op de grond neerzet. Ook hier zorgt Chris ervoor dat het diertje weer een veilig heenkomen kan zoeken, door een begin te maken van een nieuwe gang. Hij zet de gekko ervoor en al snel begint ie zelf de gang dieper te maken.

… We rijden een stuk verder de woestijn in en bij een mooie duinhelling neemt hij ons mee. Hij wijst kleine hoopjes aan en legt uit dat dat de huisjes van de dancing white lady zijn. Dit zijn giftige spinnetjes die, als ze zich bedreigd voelen, hun poten uitstrekken en springen, zodat het lijkt dat ze aan het dansen zijn. De heuveltjes zijn de deurtjes van de huisjes.

…Als mooie afsluiter maken we een stop bij een kameleon die hij heeft gespot. …Bij het beestje aangekomen is mooi te zien dat hij helemaal donker is, in de struiken, tegen een donkere achtergrond. Als een kameleon blij wordt, bijvoorbeeld omdat hij eten ziet, verandert hij van kleur en wordt hij lichter. Chris gooit een meelworm op ongeveer een meter van de struik en al snel zien we de kleur veranderen en loopt hij langzaam in de richting van de prooi. Tong naar buiten en weg is de worm.

Vrijdag 19 januari   

Onze eerste stop onderweg wordt Cape Cross, waar honderden zeeleeuwen zijn. De jonkies zijn nog niet zo oud en het is er best lawaaierig. …Helaas overleven niet alle jonkies het: links en rechts liggen nogal wat lijkjes, waaraan meeuwen zich tegoed doen. Al met al een indrukwekkend gezicht al die zeehonden op het strand en in het water.

Zaterdag 20 januari  

…Bij het boeken van de excursie werd gezegd dat er 80% kans is op het zien van de woestijnolifanten. 80%? Das wel vrij veel, toch? Weer een privé-excursie, dus allebei een bank in de safari-jeep voor onszelf. Eerste stop, onze struisvogels van vanochtend, met 14 kleintjes.

…bij de drooggevallen rivier een eindje verderop. En ja hoor, als we doorrijden, zien we een groepje van 7 olifanten staan en iets verder nog eens een stuk of 7. We zetten de auto onder een boom en voor we het weten, zijn we omsingeld, zo voelt het tenminste. De eerste groep begint te lopen en ook de 2e groep zet zich in beweging. Eén mannetje is echter heel erg nieuwsgierig en loopt naar de jeep. Slurf naar binnen en een flinke snuif aan de rugzak van de chauffeur. Blijkbaar niet interessant, want hij doet een stap terug en sjokt de groep achterna. Wow dat was wel heel dichtbij.

…Bij een andere boom staat nog een groep met een kleintje van 1 maand. Wat een schatje, echt speels nog. Hij rolt op zijn rug en moeders moet met de slurf en voet pushen om hem in beweging te krijgen. Dan huppelt ie weer vrolijk een stukje mee en begint dan weer te spelen. Prachtig om te zien. Intussen zijn de ruim 20 olifanten allemaal richting het dorp gelopen en dus volgen we ze.

…We rijden om de 1e en 2e groep heen en wachten ze op in het dorp. De 2e groep wacht op het groepje met het kleintje, zodat ze in 2 groepen bij het waterbassin aankomen. Zodra ze het water ruiken, gaan ze sneller lopen en bij het bassin is het dringen.

…Onder de bomen door zien we de andere groep door het stof aankomen, mooi mysterieus gezicht. Het kleintje kan net zijn slurf hoog genoeg krijgen, door met zijn voorpoten tegen het bassin te gaan staan, grappig gezicht. Na een tijdje lopen ze aan de andere kant van het dorp verder de weidse vlakte op, voor ons het signaal om ook richting huis te gaan. Wat een mooie excursie.

Zondag 21 januari   

Vandaag staat een lange rit naar Camp Aussicht op het programma. …bij de Palmweg lodge genieten we van een lunch en worden we nog geattendeerd op de huisolifant die zich na dagen/weken weer aan de overkant laat zien. De stop wordt dus wat langer.

… Om ongeveer 17.00 uur zien we de afslag naar Camp Aussicht: nog maar een 7-tal kilometer. Maar daar doen we wel bijna 45 minuten over. Voor deze ‘route’ is echt wel de 4-wheel drive nodig, want het pad slingert tussen bomen over de stenen heen. Met niet veel ruimte links of rechts van de auto: misschien maar een centimeter of 10 aan beide kanten. Wel een leuke uitdaging. Bij aankomst horen we dat ze ons eigenlijk niet meer verwacht hadden, want niemand komt zo laat aan…

Dinsdag 23 januari   

Op weg naar Olifantrus in Etosha. …Voor het park moeten we door een ‘desinfectie bad’ rijden en niet veel later, nog voor de ingang van Etosha zien we onze eerste drie giraffes. Bij Olifantrus hebben we weer een mooie plek. ’s Avonds lopen we meerdere keren naar de verlichte waterplek, maar zien in eerste instantie niets. Opeens ver weg zien we beweging. De felle zaklamp kan een heel eind weg schijnen en we denken 3 jakhalzen te zien. Ook nog iets onherkenbaars aan de andere kant van het water, waar de jakhalzen duidelijk naar aan het loeren zijn. Heel veel uilen vliegen af en aan en ook de vleermuisjes zien we goed. Opeens een gestommel van links en zien we een neushoorn aan de kant van het water staan. Na een minuut drinken, lijkt het wel of hij 5 minuten moet bijkomen. Hij neemt dan een paar pasjes achteruit en blijft stokstil staan. Dan een nieuwe slok en zo gaat het zeker een half uur door. Wat een mooi gezicht, eigenlijk jammer dat het donker is. We duiken de daktent in en genieten van de vele geluiden om ons heen.

Woensdag 24 januari  

We zorgen dat we op tijd vertrekken, want ook al hebben we nog 3 nachten/4 dagen in Etosha, we willen zoveel mogelijk zien. Vanavond en morgen slapen we in Okaukuejo en overmorgen in Namutoni. Zo rijden we dus van het westen naar het oosten. In het sightingbook hebben we gezien dat bij Tobieroen een paar dagen geleden een paar leeuwen gezien zijn, dus dat wordt onze 1e stop. Als we aan komen rijden zien we enorm veel dieren rond de waterplaats staan; zebra’s, gemsbokken, struisvogels, een hyena, jakhalzen en de altijd aanwezige springbokjes. Alles loopt door elkaar, je weet gewoon niet waar je kijken moet. Duidelijk is dus wel dat hier geen leeuwen zijn op dit moment, wie weet op een andere plek.

… De gravelwegen zijn af en toe heel goed, maar op andere plekken… grrrr, wat een ramp. Eén en al wasbord, je trilt compleet uit elkaar. Als we een tijdje op weg zijn, zien we opeens een kleine kudde olifanten, direct langs de weg onder een boom staan. Je zou toch denken dat je die wel ziet, nee dus, pas als we erlangs rijden, zien we ze. Dus in de remmen, wat op deze ondergrond niet meteen lukt en in z’n achteruit. Mooi om te zien, allemaal de schaduw zoeken, lekker relaxt.

…Als we bij Sonderkop aankomen, zien we 1 olifant nog lekker drinken, terwijl 2 anderen alweer verder lopen, helaas net te laat. Zodra de olifanten weg zijn, komen alle andere dieren weer rustig naar het water, alsof er echt een rangvolgorde heerst

…Als we weer eens gestopt zijn voor de springbokjes, stopt er een auto naast ons. De parkwachter zegt dat een paar honderd meter terug leeuwen zitten. Wij speuren tussen de begroeiing, niks. Heen en terug gereden, waar zitten ze dan? Dan zie ik bij de volgende waterplek Nebrowni heel veel auto’s staan. Die kant op! En ja hoor, op de verder compleet verlaten vlakte liggen 3 vrouwtjes leeuwen. Na een tijdje staat de eerste op en even later volgen ook de andere 2. Mooi gezicht, de leeuwen zijn zo goed gecamoufleerd door de omgeving, het is de beweging die ze verraadt. Wat een mooi einde van deze dag.

Donderdag 25 januari   

Nadat we gisteren de leeuwen bij de waterhole Nebrowni hadden gezien, wordt dat vandaag onze eerste stop. Maar we zijn amper de poort uit of er steken giraffes over. Daar stoppen wij natuurlijk ook voor. Iets over achten zijn we bij de waterplek, maar nu is er helemaal niets te zien…

We rijden dan ook al snel weer door, terug richting de zoutpan. De andere Nederlanders hadden daar namelijk gisteren leeuwen gezien, maar helaas voor ons is er nu niets. We zien wel een paar springbokjes en een gezinnetje jakhalzen.

… Maar hoogtepunt is deze dag wel Rietfontein waar we een leeuwin zien drinken en die vervolgens lekker gaat liggen. … Net als we verder willen rijden, horen we de brul van een leeuw. Die is redelijk dichtbij, maar we zien hem niet zo 1-2-3. Een andere auto heeft hem ook gehoord, maar kan hem niet zien en rijdt verder. Daardoor hebben wij wat meer zicht en doordat hij net eventjes opstaat, zien we de manen. Hij ligt lekker in de schaduw van wat een vervallen stenen huisje lijkt

…Het mooie is dat de leeuw daarna gaat lopen, dus we kunnen hem zeer goed volgen. Hij loopt naar de leeuwin en gaat daar ook lekker liggen.

Vrijdag 26 januari  

We rijden weer naar Nebrowni, waar het dit keer vol staat. Heel apart om eenzelfde plek zo verschillend te zien. Ook weer olifanten die komen drinken, maar tot nu toe eigenlijk best weinig olifanten gezien.

We rijden door naar de Gemsbokvlakte, die eergisteren compleet verlaten was. Nu kijken we onze ogen uit. Werkelijk alles loopt door elkaar, net zoals je wel eens in een documentaire ziet, laag na laag, alleen maar dieren. Van rechts komt een kudde zebra’s, links komt een flinke rij gnoes en het stond al vol met springbokken. De eenzame gemsbok staat er een beetje verlaten tussen, waarom heet deze vlakte zo? Na een uur moeten we ons toch echt losmaken…

… We rijden terug naar de hoofdweg. Rechts staan 4 auto’s om een boom heen, wat is er te zien? Er liggen 3 vrouwtjes leeuwen en even later staat er ook een mannetje op, die op zijn gemak wegsjokt. Wow, gewoon langs de weg.

…Na een paar kilometer, weer een auto aan de kant. Dit keer 2 leeuwen, die heerlijk aan het doezelen zijn. Niet dat ze een boom een paar meter naar achteren nemen, nee hoor, gewoon langs de weg.

… De 1e auto van zojuist staat 100 meter verderop alweer stil. Raampje open: rhino’s. Tussen de dichte begroeiing zien we inderdaad een grijs gestalte, maar is dat een neushoorn? Dan gaat de kop omhoog en zien we heel duidelijk de hoorns. En ook nog een jonkie erbij. Mysterieus door de dichte begroeiing, wat goed gespot.

…Bij een andere waterplek liggen 2 leeuwen onder een boom te slapen, althans tot een kudde rode hartebeesten heen en weer gaat lopen. Eén van de leeuwen heft zijn hoofd op, maar blijkbaar vindt ie het te heet om tot actie over te gaan. Jammer voor ons.

…Bij Chudop zien we maar liefst 9 giraffes die aan het drinken zijn. Wat een grappig gezicht en wat zijn ze eigenlijk onhandig. Sommige proeven eerst een beetje, proesten het dan weer uit en gaan dan echt drinken. Als ze weer omhoog komen valt er telkens een hele lading water uit hun bek. Na iedere teug moeten ook zij even bijkomen voor ze opnieuw een slok kunnen nemen.

Zaterdag 27 januari   

We maken ons op voor de rit naar NKwazi, dat zo’n 360 kilometer verderop ligt. Onderweg naar de uitgang nog een bezoek aan de waterplek Klein Namutoni en dat blijkt maar weer eens een voltreffer te zijn. Maar liefst 14 giraffes tegelijkertijd, je weet niet waar je moet kijken. Links en rechts van de auto staan ze, en ze komen ook nog eens van achteren. Geweldig. Na een lange tijd genieten, wordt het echt tijd om door te rijden.

Maandag 29 januari   

Omdat de gamedrive naar het Mahango National Park minimaal 4 deelnemers nodig heeft, gaan we zelf maar naar het park. Dus daktent inklappen en weer eventjes de 4-wheel drive inschakelen en we zijn weer op pad.

…Na enkele kilometers staan we bij de ingang van het park. We krijgen een plattegrond en het lijkt nogal klein: vanuit de hoofdweg naar Botswana is er een afslag naar links en eentje naar rechts.

… De afslag naar het waterhole …na enkele meters zien we in de verte olifanten en weer wat gnoes. Een olifant komt naar ons toe en stopt op een kleine 10 meter. Kijkt hij nu naar ons en flappert hij met zijn oren? Dat is meestal geen goed teken. De auto staat zodanig dat ik nog (redelijk) snel weg kan rijden, mocht er iets zijn. Maar hij blijft staan en gaat een uitgebreid modderbad nemen. Lekker met de pootjes in de modder stampen, met de slurf modder over zich heen spuiten en ook nog eventjes om en om op beide zijden in de modder rollen. En hij stoort zich helemaal niet aan ons.

… Als het erop lijkt dat de olifant klaar is met zijn modderbad, besluiten we verder te rijden.

… en zien dan de vele olifanten onder die boom en nog een stuk of 4 iets ervoor. …Zeker 20 olifanten zoeken de schaduw van de boom op. We blijven tot een groep besluit te lopen, touwens, omdat er zoveel olifanten op en naast de weg staan, kunnen we toch niet doorrijden.

…terug op de kampeerplek gaan we lekker uitrusten, Na een tijdje hoor ik gestommel en zie aan de overkant van de rivier olifanten. Nog meer olifanten komen de helling af om bij de rivier te komen drinken. Langzaam aan gaan ze naar links, dus wij gaan naar onze kampeerplek en vanuit onze stoelen kunnen we dit schouwspel bewonderen. Uiteindelijk zijn het zo’n 50 olifanten die hier komen drinken. Als ze richting oever komen, laten ze een grote stofwolk achter. Langzaamaan vertrekken ze weer en gaan de helling op. ’s Avonds komt een aantal weer naar beneden. Vandaag is een echte olifantendag!

Dinsdag 30 januari  

We hobbelen de inmiddels bekende weg terug naar de hoofdweg en gaan richting de grens met Botswana. Voor we het weten staan we bij de grens, auto parkeren, kantoortje van Namibië in, papieren invullen, paspoort afstempelen en autopapieren controleren. 100 meter verderop ongeveer hetzelfde bij het kantoortje van Botswana. Even snel een check, rijden ze in Botswana ook links? Ja. Dus hop de asfaltweg op en op naar Guma Lagoon. Dan vol in de remmen, want er zitten enorme gaten in de weg. Je mag hier 120, maar 80 is hard zat. Het is het ene gat na het andere ontwijken, want daar wil je echt niet vol in terechtkomen. En dan hebben we het nog niet over al het vee dat langs de weg staat en opeens oversteekt. Wat verlangen we nu alweer naar de gravelwegen van Namibië…

…Dan zien we een bord naar links ‘Guma Lagoon’. Erwin had in de beschrijving geschreven dat het ieder jaar opnieuw zoeken naar de weg zou zijn, dus we zijn benieuwd. Het eerste stuk is duidelijk, dan een bordje naar links en daar begint de zoektocht. Via een smal paadje komen we op een open vlakte met meer dan 5 autosporen naast elkaar die allemaal in een andere richting gaan. Maurice kiest het op het oog meest gebruikte pad en daar beginnen we. Al snel merken we dat het zand aardig diep is op sommige plekken, dus toch de 4x4 maar aan. Op meerdere punten komen de sporen bij elkaar om daarna ook weer allemaal een andere kant op te gaan. De navigatie weet het inmiddels niet meer, dan maar de gpx-viewer met de route van Erwin aan. Uiteraard heeft die een andere weg, want die is van een paar jaar eerder. Maar we hebben een indicatie waar we heen moeten, dus rijden maar. Ploegend door het zand, schurend over de bodem, terwijl we toch echt geen lage auto hebben, kruipen we kilometer voor kilometer voorbij. 16 zouden het er zijn, maar als we tussentijds de navigatie checken blijven we al zeker 5 km op 12 km afstand hangen. Opeens staan we voor hek, waar net een auto weg wil. Er zou toch maar één eindpunt zijn? Ze wijzen ons terug en dan rechtsaf, ok doen we. Ook daar onduidelijk waar we heen moeten, want inmiddels rijden we in de compleet andere richting dan de gpx-viewer aangeeft. We zien 2 mensen lopen, dus Maurice vraagt hen waar Guma Lagoon ligt. De ene wijst naar rechts, de andere naar links, daar schieten we wat mee op. Maar uiteindelijk wijzen ze allebei naar het noorden, dus dat gaan we proberen aan te houden. Na zeker een uur door het mulle zand gereden te hebben, met af een toe een pijl, waarvan we hopen dat die naar de campsite wijst, komen we aan bij een mokoro met de tekst ‘Welcome to Guma Lagoon campsite’. Nog niet denken hoe we overmorgen de weg terug moeten gaan vinden, zorgen dat we op tijd wegrijden…

Woensdag 31 januari   

… We steken de plas over en komen in de kanaaltjes. Eerst nog vrij ruim, maar ze worden steeds smaller, omringd door grote papyrus planten. En volop vogels. Om de 5 meter wel een ijsvogel. Een stuk verderop ook enkele Afrikaanse zeearenden en veel aalscholvers, bee-eaters, zwaluwen en andere vogels.

… Af en toe een hippo in het water, waar ruim omheen wordt gevaren. Voor de krokodillen wordt wel gestopt. Maar het ‘game’ wordt niet echt gespot. Pas na een hele tijd zien we 5 olifanten aan de waterkant drinken, maar zodra we dichterbij komen, verdwijnen ze weer in de begroeiing.

…We varen nog een klein stukje door en krijgen dan de melding dat dit het eindpunt is. Of we verder willen varen, of..? Nee, we kunnen wat ons betreft omkeren, de lucht is nu toch wel echt dreigend geworden. Amper 5 minuten later begint het hard te regenen. Met hoge snelheid varen we terug, maar we zaten vrijwel op het meest verre punt toen het begon te regenen. Met onze reddingsvesten voor ons houdend, proberen we de regen wat tegen te houden. De piloot kent de route echt goed, want met grote snelheid nemen we de nodige bochten. Zo nu en dan een hippo of enkele krokodillen ontwijkend. Zelfs olifanten die in het water staan worden overgeslagen. We varen er langzaam omheen en dan weer vol gas. Onderweg moet de tank weer gevuld worden, het regent nog steeds en we zijn inmiddels drijfnat. De enige dag met echte regen tijdens de vakantie.

Vrijdag 2 februari   

Vandaag staat de lange rit terug naar Windhoek op het programma. Zo rond 14.00 uur zijn we bij Asco om de auto weer in te leveren. Na 5.697 km is het cirkeltje rond en zit deze prachtige reis er weer op.