Vrijdag 14 augustus 2015

Longyearbean…. Eerst even terug naar het hotel om de plattegrond op te halen. Niet dat je hier snel zult verdwalen, maar hierop is aangegeven waar je mag lopen. De ijsberen houden zich ook aan deze grens, dus tot daar heb je geen begeleider met geweer nodig. We willen een typisch verkeersbord fotograferen: “let op voor ijsberen!” Eerst zien we nog leuke verkeersborden die aangeven dat je moet opletten voor sneeuwscooters; aan het einde van de bebouwde kom staat het gezochte verkeersbord van de ijsberen. Onderweg zien we nog een hondenslee met husky’s voorbij komen… Net voor het einde van het dorp, ligt namelijk een aantal kennels met vele husky’s. Niet aaien en zeker niet dichtbij komen staat op de borden aangegeven. Dat doen we dan ook maar. Als we in de verte een slee aan zien komen, beginnen alle honden al te janken. Zouden ze voelen dat hun baasje eraan komt?

Zaterdag 15 augustus 2015

….Dan rijden we toch echt naar ons ‘hotel’ voor de komende dagen, de MS Quest. Vergeleken bij de Plancius is het een vrij klein schip, maar ook hier is de ontvangst hartelijk en de hut prima. Nog tijdens het opbergen van de spullen, lichtten we het anker en gaan we dan echt op reis. We beginnen met het welkomstwoord, het voorstellen van de gidsen en kapitein en de safety-drill. Dus allemaal een zwemvest aan en naar de reddingsboot. We horen dat er een laagdrukgebied onze kant op komt, dus we zullen niet langs de westkust omhoog varen, maar meteen via de zuidkant naar de oostkust varen. Zo hopen we de wind in de rug te krijgen en de storm voor te blijven. Maar eerst gaan we nog aan land bij Barentsburg... We hebben gekozen voor de Russische gids, die lekkere zelfspot heeft en een leuke rondleiding door het dorpje geeft. Typische Russische blokkendozen, kleurrijk dat wel, bepalen de ‘skyline’. De school is mooi beschilderd met bekende gebouwen uit Rusland en Noorwegen en de brouwerij, tot voor kort de noordelijkste brouwerij ter wereld, doet goeie zaken…

Maandag 17 augustus 2015

… We zijn inmiddels de Storfjorden overgestoken en bij Kapp Lee op Edgeøya aangekomen. Hier gaan we bij Dolerittneset aan land. Al in het water komen we walrussen tegen, wat een imposante beesten. Terwijl Martin en Therese de boel verkennen, lopen we allemaal achter de expeditieleider Adam aan richting een kudde walrussen die op het strand ligt. …Opeens komt de kudde in beweging en hobbelen ze allemaal het water in. Mooi voor de video… Op het moment dat de eerste zodiacs alweer richting het schip varen, verdwijnt de mist en breekt de zon door. Wat een mooi landschap hier, steile groene bergen, met allerlei kleuren. Het licht is werkelijk prachtig, we blijven dan ook toch nog even op het strand achter en hebben uiteindelijk de een na laatste zodiac, waar kennen we dat van. Net zo snel als de mist verdween, komt ie nu weer opzetten en dus moeten we op de gps terug naar het schip. Dat doemt uit het niets voor ons op en zo zijn we weer veilig thuis...

Dinsdag 18 augustus 2015

…de Brasvell Breen: een ijswand van zo’n 200 kilometer lengte en waar rond deze tijd van het jaar de nodige watervallen ontstaan. Waar je ook kijkt, van links naar recht een enorme muur van ijs zo ver het oog rijkt. …Maar dan wordt gemeld dat een ijsbeer gezien is. We varen van de muur weg iedereen zit te turen waar die ijsbeer dan wel niet is. Het blijkt dus een heel eind verderop te zijn, iemand op de brug heeft echt heel goede ogen (en een goede verrekijker), want het duurt een hele tijd voordat –nog steeds in de verte- een contour van de rug van een ijsbeer zichtbaar wordt. Op een grotere ijsberg ligt er eentje, lekker te slapen, we varen er een beetje zigzaggend heen. Wat een perfect plaatje. De zon schijnt precies op hem en zo nu en dan beweegt hij iets, staat op en gaat een eindje verderop weer liggen. Ondertussen behoorlijk geeuwend, dat er schijnbaar op duidt dat hij geen raad met de situatie weet. Een keer gaat hij rechtop zitten en steekt zijn neus de lucht in om eens goed te ruiken. Prachtig….

…. Austfonna, een plek waar nogal eens ijsberen gezien worden en dat nog niet zo lang geleden een schiereiland was. Echter sinds 2 jaar is het ijs gesmolten en is het een eiland. Het doel is het spotten van ijsberen, anders gaan we misschien aan land. Voorzichtig door het ondiepe water manoeuvrerend komen we in de eerste baai, waar we al getrakteerd worden op een ijsbeer die hogerop lekker ligt te slapen. Ook deze beer is niet echt onder de indruk en gaat lekker door met zijn dutje. Af en toe eens opkijken of zich een meter verplaatsend, maar niet vele meer…

 …op zoek naar een 2e ijsbeer en ook die wordt gevonden. Wat een dag!  Deze ligt verscholen tussen de stenen en aangezien het water wat ruwer is, is het moeilijk om op dezelfde plek te blijven liggen met de zodiac. Ook deze blijft stil liggen totdat we wegvaren. Dan loopt hij een stukje en het lijkt erop dat hij naar de waterkant gaat. Maar helaas, hij komt niet verder naar beneden. We hebben de plannen voor morgen gehoord, er zijn 3 landingen gepland en er zal weer intensief naar ijsberen en walrussen uitgekeken gaan worden, maar deze dag was al super. Wauw!

Woensdag 19 augustus 2015

Storøya, zodiactocht langs walruskolonies en ook zijn er al 3 ijsberen gespot vanaf het schip. Goed ingepakt gaan we bij Martin aan boord en koersen we naar het eiland. Er wordt meteen richting de ijsbeer gevaren, die gelukkig voor ons vrij actief is. Hij komt zelfs nog dichter naar de waterkant, geweldig. Je ziet ook nu weer dat hij echt loopt te ruiken. Hij heeft ons geroken, maar weet blijkbaar niet zo goed wat ie ermee moet. Hij loopt verder langs de waterkant en scharrelt wat tussen de lege nesten. Uiteindelijk zien we hem zeewier eten, tja je moet wat, toch? Het is een jong mannetje, dat leiden ze o.a. af aan de nog relatief weinig littekens dat het heeft. Hoger op de helling ligt een moeder ijsbeer met een jong, maar aangezien ze niet bewegen en het wel erg ver weg is, richten we onze aandacht op de walrussen. Inmiddels zijn er erg veel in het water en ze zwemmen aan alle kanten langs de zodiacs. Sommige zijn nieuwsgieriger dan anderen en komen vrij dicht bij de bootjes. Opeens zitten wij midden in diverse groepen, die allemaal naar onze zodiac komen. Prachtig! Ik denk dat ze op nog geen 2 meter van ons rondzwemmen. Martin zet kort de motor aan en hup weg zijn ze. Ze duiken allemaal onder, maar de nieuwsgierigheid overwint, want al snel komen ze weer aanzwemmen. Echt ongelooflijk om deze dieren van zo dichtbij te kunnen zien. Er liggen 2 zodiacs achter ons en daar horen we af en toe wat harder gepraat, zeker ook walrussen van dichtbij. Blijkbaar is er echter een agressieve walrus in de buurt, die de boot van Mattias al 2x heeft aangevallen. 1x zat ie bijna in de boot. Opeens horen we Malenthe Martin waarschuwen, maar het is al te laat. Pfffffff, de walrus slaat vol met zijn tanden in onze zodiac. Lek. Martin geeft de walrus een mep met de peddel en start de motor. Gelukkig bestaat een zodiac uit 4 compartimenten en kan ie zelfs op 1 compartiment passagiers vervoeren. Toch komen we meteen 2 zodiacs aanvaren, die onze boot klemleggen, zodat 2 passagiers kunnen overstappen. Met 7 man varen we teug naar het schip, waar we goed kunnen zien wat een haal er in de boot is gekomen. Wat een ervaring, dat zullen niet veel mensen kunnen vertellen!

…tijd om uit te gaan kijken naar het pakijs. Het is wel behoorlijk mistig, dus het schip gaat steeds langzamer. We gaan naar de brug, waar we op de radar diverse ijssignalen zien. Opeens trekt de mist op en zien we vooruit behoorlijk wat ijs. We trekken op van 3,8 naar 8,9 knopen richting het ijs. Helaas is het maar van korte duur, want net zo snel al de mist verdween komt ie nu weer op. Het zonnetje staat nog hoog aan de hemel wat wel een mooi effect geeft…

Donderdag 20 augustus 2015

…het schip vaart terug het ijs in. Bij de recap blijkt dat het noordelijkste punt dat we bereikt hebben 81 02’ is geweest, onvoorstelbaar. Zo rond 10.00 uur kunnen we de zodiacs in voor een cruise tussen de ijsschotsen. Ieder zijn eigen weg, zodat je het gevoel hebt dat alleen jouw zodiac hier op dit stukje aarde is. Door de mist komen de blauwe kleuren erg mooi uit. We gaan zelfs voet op pakijs zetten. Iedereen wat verder achterin de zodiac, Een kleine aanloop en we schuiven een stuk het pakijs op. Martin controleert eerst met een roeispaan of het ijs stevig genoeg is. Of dat nu zo’n goede manier is? We zullen erachter komen… Iedereen stapt uit en begint zijn weg te zoeken op dit stuk ijs van ongeveer 10 bij 5 meter. Ontzettend gaaf en dat op een stukje waarvan je eerst denkt dat het misschien toch wel wat klein en zeker niet dik genoeg is.

…We zetten koers naar 12th Island (Karl XII). Onderweg nog een lezing over de jagers (“trappers”) van Theresa. Karl XII eiland staat bekend als ‘rustplaats’ voor ijsberen die lang op zee zijn. Het instappen in de zodiacs gaat wat lastiger vanwege een stevige deining. Weer blijft een aantal mensen achter. Het zal blijken dat ze aardig wat zullen missen. De zee is onstuimig en de oversteek gaat dan ook met behoorlijke golven gepaard….  Dan horen we over de boordradio dat er een ijsbeer gespot is. We zien mensen in de 2 zodiacs wijzen, maar zien niets. Blijkt dat deze beer op onze positie wat hogerop op de berg ligt. Ondertussen zijn alle 5 zodiacs ter plaatse en wordt regelmatig van positie gewisseld. Niet alleen vanwege de golfslag, maar ook omdat zo iedereen wel eens vrij zicht op de beer heeft. Dan begint de ijsbeer de helling af te lopen, hij komt zelfs bijna tot aan het water. Eventjes wordt nog getwijfeld of zij (zoals de gidsen hebben ontdekt) het water in zal komen, maar dat gebeurt niet. Weer zo’n prachtig schouwspel. Andere zodiacs varen door, wij maken nog een laatste ronde. Dat vinden we niet erg…  Dan horen we dat er weer eentje gespot is. Deze ligt in de buurt van het kiezelstrand, aan het rustigere water (we zitten namelijk nu in meer beschut water). Hij lijkt nogal erg treurig en beweegt niet. Maar na verloop van tijd (zo’n minuut of 5-10), komt deze ijsbeer ook in beweging. Hij blijft in de buurt van de rots waar hij voor lag, maar met de vogelrots op de achtergrond een mooi plaatje. Er wordt gemeld dat we over 20 minuten terug naar de bo­ot moeten, dus iedereen maakt een nog een paar rondjes voorbij deze beer. Camera’s worden opgeborgen en we gaan weer het ruwere gedeelte in. Maar dan wordt nog een derde ijsbeer gespot, wauw. Deze ligt lekker op de rotshelling en blijft ook lekker liggen. Ze steekt haar poot nog wel eventjes omhoog, alsof ze ons gedag zegt. Het is waarschijnlijk een jong van een jaar of 2, de leeftijd waarop ze hun moeder verlaten. Vooraf was ons gegarandeerd dat we ijsberen zouden zien, maar hierop hadden we niet durven te hopen. Wat weer een geweldige dag. Terug naar de boot gaat het er weer ruig aan toe. Golven slaan over de boot heen, Bri wordt behoorlijk nat. Er is eigenlijk niemand die droog blijft. Maar goed dat alles in waterdichte zakken is opgeborgen, nu maar hopen dat ze ook echt waterdicht zijn...

Vrijdag 21 augustus 2015

We bezoeken Phippsøya, een mooi eiland waar heel veel drijfhout op het strand ligt. Er is echter vanaf het schip op een ander eilandje in de buurt een ijsbeer gesignaleerd, dus zodra iedereen op het strand gaat, wordt gevraagd wie er direct naar de ijsbeer wil. Het eiland is echter ook mooi en aangezien iedereen daarna ook nog naar de ijsbeer gaat, besluiten we niet direct al mee te gaan... …Via de portofoons horen we dat de beer is gaan zwemmen, shit hadden we dan toch beter met de eerste zodiac mee moeten gaan… Mattias probeert de beer echter weer terug te sturen naar het eiland. Op dat moment geeft Martin aan dat als er mensen zijn die met Malentha mee willen naar de ijsbeer, ze dat nu kunnen doen. Dat laten we ons geen 2x zeggen. Met 10 man in de zodiac scheuren we over het water naar het andere eiland. Daar zit de ijsbeer parmantig als een hond bovenop een grote rots vlakbij de waterrand. Prachtig om te zien. Hij bekijkt ons echt, maar heeft blijkbaar genoeg beweging gehad. Een 3e zodiac komt erbij en om en om varen we voor de ijsbeer langs. Op een gegeven moment staat ie op en loopt ie op zijn gemak de ijsvlakte op. Onverwachts begint ie te rollen door de sneeuw, geweldig! 4 poten in de lucht, kont omhoog en de kop op de grond en dan zo schuivend naar voren. Dat zie je toch alleen op tv, ze doen dat dus echt! Hij doet dit om het zoute water uit zijn vacht te krijgen, dus maar goed dat ie een rondje is gaan zwemmen. Hij gaat maar door en steekt al rollend zo de hele ijsvlakte over. Dan krabbelt ie weer overeind en loopt op zijn gemak een stuk omhoog. Daar, als een kat op de kattebak, graaft ie een gat, door de sneeuw door z’n poten te gooien, wat een mooi gezicht. Hij maakt het zich gemakkelijk in het holletje en dan zit de show erop. Geweldig!

Zaterdag 22 augustus 2015

De volgende stop is de bekende vogelklif ‘Alkefjellet’ in de Hinlopen Straat. Op weg ernaartoe, zien we al heel wat zeekoeten op het water drijven. We hebben geluk, want rond deze tijd zullen de jongen van de rots springen, aangespoord door de vader die in het water de jonge zeekoet roept. Ze kunnen niet vliegen, dus laten ze zich gewoon vallen… Wat zijn het er veel. In het begin varen we dicht langs de lange, hoge klif. Het is goed opletten of je een jonkie ziet gaan. Vader wacht hem op het water op, maar moeder vliegt met hem mee. Van wat grotere afstand zie je het beter. Een waggelend pluisbolletje dat de vleugels nog niet weet te gebruiken, direct gevolgd door eentje die wel kan vliegen. Het zijn dus ook altijd duo’s. Meer dan 100.000 vogels zitten op de klif, dat trekt natuurlijk ook andere dieren aan. Meeuwen maken jacht op kleintjes die van hun moeder gescheiden zijn of per ongeluk van de klif zijn gevallen. Ze kunnen een klein kuikentje in een keer doorslikken. Maar ook poolvossen zouden we kunnen verwachten. Via de boordradio wordt er eentje gemeld, gespot door de zodiac achter ons. Snel omkeren. Het is even zoeken, maar door de beweging zien we de witte poolvos. Eigenlijk hadden we nog niet de witte vacht verwacht. Een extra bonus. Maar de kers op de taart is toch wel dat hij met een vogel in zijn bek langs het strand rent en dan omhoog gaat. Allemaal recht voor ons en goed te volgen. Hij gaat zelfs nog eventjes ergens zitten en ons recht aanstaren. We zijn toch ver genoeg weg en kunnen hem zeker niet bereiken. Geweldig.

…Alsof het niet genoeg is, spot ik ook nog een bruine poolvos. Die wordt enkele tellen ook door een andere zodiac doorgegeven. Deze is waarschijnlijk nog jong, want het ziet er erg pluizig uit. Deze blijft op grotere afstand en weet zich goed te verschuilen. Bij de recap horen we achteraf dat het een ‘blue polar fox’ was, eentje die maar weinig hier voorkomt en nogal gewild was om zijn vacht. Maar hier houdt het nog niet op. In het water zien we ook nog de bearded seal: een rob met een soort sikje en veel snorharen. Deze dag kan niet meer stuk!

… Als we wegvaren begint de zee water ruwer te worden. Maar we hebben wel kans op walvissen. En we zitten net in onze hut als al wordt omgeroepen dat ze spuitfontijnen hebben gezien. Dus snel weer kleren aan en naar de boeg. De ruwe zee is weer eventjes vergeten, maar de walvissen laten zich niet echt zien. De zon schijnt recht voor ons, dus het is ook moeilijker om de horizon af te zoeken. We proberen een walvis te volgen, maar hij blijft ons ver vooruit. Jammer, want het is een vinvis: het een na grootste dier ter wereld (na de blauwe vinvis). Het blijft dus bij het spuiten van water en een vin boven de oppervlakte.

Zondag 23 augustus 2015

De dag begint druilerig; grijs, een beetje regen, past wel bij het programma van vandaag. We gaan aan land bij het Nederlandse Smeerenburg en het Zweedse Virgohamna. Virgohamna is de plaats waarvandaan de Zweedse expeditie van Andree is vertrokken. Er liggen hier nog resten van de hangar, het huis en de werkplaats. Veel meer dan rotzooi is het eigenlijk niet, maar het valt  nu eenmaal onder het cultureel erfgoed. Voor de Zweden op het schip is dit een bijzondere plaats en voor ons geeft het een beter beeld bij het verhaal dat we over de expeditie van Andree hebben gehoord. Zoals het er nu uitziet doet het me niet veel, maar wel probeer ik me in te beelden hoe het er toentertijd uit moet hebben gezien. Toch in de verkeerde eeuw geboren....

We stappen weer in de zodiac en varen naar een baai waar enkele zeehonden liggen te zonnen. Het zijn dezelfde zeehonden die we in Nederland kunnen zien, de zogenaamde zadelzeehonden (?). Sommige liggen als een banaan gekromd, kan toch niet lekker liggen? Het water is enorm helder en we zien dan ook diverse soorten wier drijven. Vrij voedselrijk dit water dus. Vervolgens steken we de baai over en gaan we naar Smeerenburg. Hier was vroeger een Nederlands walvisstation, maar ook hier zijn er nog slechts enkele restanten te zien. De walrussen op het strand vind ik dan ook interessanter, dus na overleg met Therese blijf ik achter bij de groep van Mattias. De logge beesten doen niet veel, maar met de gletsjer op de achtergrond liggen ze er wel erg mooi bij. Uiteindelijk besluit een van de dieren het water in te gaan, het sein voor Paul om tot zijn middel het water in te lopen. Hij kwam hier speciaal voor de walrussen en kan nu zíjn foto maken. Gelukt!