Donderdag 31 juli/vrijdag 1 augustus 2014

... Hier worden de vissen echt in moten gehakt, de koppen eraf en ingewanden eruit getrokken en doen de kraaien zich overal tegoed aan. Het is een goor werk en op blote voeten stapt iedereen door het met bloed doordrenkte water op de grond. De stank valt eigenlijk wel mee, terwijl werkelijk alles van de vis voorbij komt. De een hakt de kop eraf, de ander graait vervolgens tussen de ingewanden naar organen die netjes in een zakje gegooid worden. Weer andere sjouwen de koploze vissen naar de weegschaal en vervolgens naar de vrouwen om ze te laten pekelen…  …Niet veel verder ligt op het strand overal vis te drogen, wat een bizar gezicht. De sardientjes worden in manden aangeleverd en op grote matten gegooid. (Oude) vrouwen staan gebogen over de lading vis en leggen de visjes een voor een op de mat. Elk visje wordt zo een paar keer per dag met de hand omgedraaid, erg arbeidsintensief. Ze onderbreken het werk dan ook graag om even met ons te ‘praten’, maar dan weer snel verder, want de volgende lading komt er alweer aan. Jonge jongens lopen zo af en aan met de visjes, die eerder op de dag door de vissersboten aan wal zijn gebracht.

Maandag 4 augustus 2014

… de meest heilige boom van Sri Lanka: een scheut van de oorspronkelijke boom waaronder Boeddha het nirwana vond. Bij de ingang van de tempel schoenen uit en pet af en vervolgens richting boom. Het is hier al behoorlijk druk met bedevaartgangers, relatief weinig toeristen. Onder een steeds warmer wordende hemel, blijven we ons verwonderen over alle offerandes die gebracht worden. Ook de apen doen zich zo nu en dan te goed aan de lekkere lotusbloemen. Drie keer per dag is er een speciale gebedsdienst, we waren er op tijd bij om die rond het middaguur mee te maken. Het tempeltje zit helemaal vol, mensen staan zelfs buiten bij alle drie ingangen. Voor een goed resultaat bij examens, wrijven kinderen (en ook ouders) over een bepaalde boomtak en steken vervolgens een muntje in de bast. Nu maar hopen dat het ook goed geluk brengt.

… We fietsen verder... Dan komen er andere agenten bij staan. Of we op de foto willen? Er is een heel team van fotografen en assistenten aanwezig. Men is bezig met de 2015 politiekalender en het lijkt een leuk idee om aan te geven hoe behulpzaam de politie is. Wat is er dan mooier dan 2 westerse toeristen, op de fiets voor een tempel die uitleg krijgen van een agent (uit Colombo). De agenten zelf zijn ook op hun best gekleed. Het poseren gaat op aanwijzingen en gaat ook erg gemoedelijk. Na zo’n half uur worden visitekaartjes en e-mailadressen uitgewisseld. Ze zullen ons per mail foto’s toesturen. We zijn benieuwd of we uiteindelijk in de kalender zullen komen. ..

Woensdag 6 augustus 2014

 …Pigeon Island: een Nationaal Park voor de kust. Aan beide zijden van het eiland kun je snorkelen, wij beginnen aan de achterkant. Over het afgestorven koraal dat overal op het strand ligt en dan hup het water in. Er is een smallere doorgang die we nemen zodat we zeker niets aanraken. Wauw, wat is dit mooi. Vele verschillende soorten koraal in diverse kleuren. En uiteraard de verschillende vissen. Je kunt blijven (of misschien beter: proberen) dobberen op een bepaalde plek om zo de kleine visjes, zo nu en dan in een school, te bewonderen. Maar er zijn ook haaien, zoals Bri al redelijk snel ervaart. Er zwemt er eentje in haar buurt, ik zie hem niet, maar Bri heeft toch wel eventjes wat tijd nodig om weer op adem te komen. Daarna is het weer genieten van al het moois. Opvallend zijn de grote zwart met paarse zeesterren die je links en rechts ziet. Een eindje verder uit de kust zwemmen ook erg kleurrijke grote vissen die op hun zij gaan drijven als ze van het koraal eten. Aan de voorkant van het eiland is het een kleurenpracht aan koraal. Erg veel, erg dicht op elkaar en in zeer veel verschillende kleuren. Eigenlijk zou het verboden moeten worden om hier te zwemmen. Het is er zo ondiep, dat je regelmatig denkt het koraal aan te raken. Bij mijn weten is dat niet gebeurd. Het is dan ook maar goed dat we nu niet onze flippers gebruiken, maar de waterschoentjes. Anders zouden we wel eens het een of ander per ongeluk kapot gestoten kunnen hebben. Hier zien we weer wat andere vissen, bijvoorbeeld een lange smalle zilverachtige vis die schuin naar beneden kijkt, maar een hele tijd in die positie blijft zweven. Of bijna doorzichtige vissen of een paar die net tegen de oppervlakte zwemmen. Net boven water zie je ze niet, net onder de oppervlakte wel. En dan heb ik ook geluk: een haai van zeker 1.30 m. Ik zie hem 2x en iets verderop nog een kleintje van een centimeter of 70….

Vrijdag 8 augustus 2014

…richting Minneriya National Park. Maar we zetten de auto eerst nog langs de kant, want een olifant wil de weg oversteken. Tegemoetkomend verkeer had ons lichtsignalen gegeven en een brommertje langs de weg maakt ons duidelijk dat er iets te zien is. En inderdaad, tussen het struikgewas staat een olifant met 1 slachttand die aanstalten maakt de weg over te steken. Maar het is nogal druk, en uiteindelijk zien we niet meer dan een glimp. Hij besluit toch maar weer terug het bos in te gaan. Wat een bizarre ervaring een olifant van zo dichtbij te zien. Maar we gaan er zeker nog meer zien, want de safari in het NP belooft nogal veel. Het is een ideale tijd: het is namelijk de periode van de ‘elephant gathering’. Door de droogte komen meer olifantenkuddes samen bij het meer om ’s ochtends en ’s avonds te drinken…

…Ook hier rijden we weer door een prachtige omgeving richting het meer, waar we vooral veel vogels zien: ibissen, ooievaars, reigers, pelikanen, …. Maar Bri vindt het tijd voor olifanten, dus waarom stoppen voor die pauw? Of die soort haan die de nationale vogel is? Of voor die uit de kluit gewassen eekhoorn? Nee, ga nu toch eens naar die olifanten zeggen haar ogen. We hebben er al eentje op afstand gezien, maar nu gaan we dan toch naar de andere kant van het meer. Hier zien we er al zo’n 50, wauw wat zijn dat er veel. …Aj, we moeten een keuze maken: de olifanten aan het water rechts, of die links die tussen auto’s staan. We gaan voor links en al snel lopen ze tussen de jeeps richting het water. Dus daarna weer richting het water. Ook hier weer een grote kudde. En niet veel verder ook al weer een kudde. Al snel zien we zo’n 100 olifanten, ongelofelijk zoveel en zo dicht bij elkaar. Ze blijven maar kort in het water, na een paar minuten zijn ze er meestal alweer uit. Op een andere plek staan nogal wat jeeps achter elkaar: een heuse opstopping, maar geen probleem voor onze chauffeur die weer door het struikgewas een goede plek opzoekt. Twee olifanten die in een (schijn?) gevecht zijn. hun hoofden tegen elkaar en kijken wie het langste op zijn plek kan blijven of wat terrein kan winnen. Dit gaat een 5-tal minuten door en uiteindelijk gaan ze gebroederlijk samen verder… Wat een prachtige dag! En als toetje zien we vlak bij de uitgang een olifant in de begroeiing. Als de andere jeeps zijn doorgereden en de onze een plekje met betere doorkijk zoekt, blijkt dat de olifant de weg wil oversteken. Het is dezelfde olifant van eerder op de dag en laat het nu direct achter ons oversteken. Daar wordt je stil van…

Zaterdag 9 augustus 2014

....onderweg naar Dambulla stuiten we op een hindoe processie. Uitstappen dus! We zien eerst alleen een paar meisjes in pauwkostuum, maar dan zien we een vrachtwagentje met een constructie erachter. Het blijkt een stellage te zijn, waar een jonge man met zijn gezicht naar de grond gericht aan hangt. Hij heeft kleine haakjes in zijn rug, armen en benen en bungelt zo aan de stellage, terwijl de omstanders hem aanmoedigen. Het is een soort zelfkastijding, erg bizar om te zien. Even later komt er nog een jongen met haken in zijn rug aangelopen, terwijl hij aan touwen wordt vastgehouden door 2 andere mannen. De jongen lijkt volledig in trance te zijn, waarschijnlijk voelt hij zo de pijn niet. Hij wordt naar een 2e constructie gevoerd die afgedekt is met een doek. Onder de doek worden de touwen vastgemaakt aan de balken. Het duurt allemaal vrij lang, maar als het doek eindelijk weggehaald wordt zien we dat ook deze jongen via de haakjes in zijn rug aan de constructie bungelt. Hij krijgt nog wat vloeistof toegediend en over zijn hoofd gegooid en dan wordt hij samen met een plank de hoogte in gehesen. Als alles goed lijkt te zijn wordt er nog een kokosnoot op de grond kapot gegooid, om geluk af te dwingen, en de plank weggehaald. Daar hangt ook hij zwiepend in de lucht. Fascinerend om te zien. Onder de indruk rijden we dan toch maar door naar Dambulla...

Kandy. De perahera, processie, is dé reden dat we juist nu op reis zijn gegaan. Voor morgen hebben we gereserveerde stoelen, nu is het op bonnefooi een plekje zoeken. Overal zitten al mensen op de stoepen met plastic zeiltjes. Daar komen we echt niet tussen. Links en rechts worden stoelen aangeboden, maar we willen eigenlijk gewoon tussen de lokalen zitten, dus we lopen door. Dan zien we een zijstraatje waar wel al mensen staan, maar waar nog ruimte is. Er staan enkele toeristen dus snel even vragen of je daar inderdaad mag staan. Zij zijn tot nu toe nog niet weggejaagd door de politie, dus we besluiten iets verder naar voren ook gewoon tussen de mensen te gaan staan. Af en toe moet de weg wel vrijgemaakt worden omdat er dan zo nodig nog een auto door moet, maar op een gegeven moment worden er stoeltjes aangedragen en moet iedereen daarvoor plaats maken, wij schikken in naar rechts en direct naast ons worden de stoeltjes geplaatst voor enkele oudere mensen en jonge kinderen. Dan wordt gezegd dat iedereen moet gaan zitten, dus ja dan doen we dat toch, we zitten perfect! Tussen de lokalen, 4e rij van voren, alleen kunnen we onze benen niet helemaal kwijt. Stelletje stijve planken dat we zijn. Het is nu 6 uur, de optocht zou om 7 uur starten, dus mooi op tijd en op een prima plek. Al na 10 minuten slaapt mijn linkervoet… bewegen lukt niet, want met lompe wandelschoenen aan is een kleermakerszit al lastig. Maar we hebben al wat ‘gebabbeld’ met de buren en dus vindt niemand het erg als ze even een schoen in hun rug hebben. Gelukt, ik heb een andere houding gevonden. Dan begint mijn rechterbeen te zeuren, o jee hoe gaan we dit volhouden. Ook Mau kan zijn lange benen maar met moeite kwijt, maar op een gegeven moment voel je gewoon niets meer en schuifel je gewoon met iedere beweging van de meute een beetje heen en weer. Om 8 uur horen we dan toch vuurwerk, denken we, maar het blijken mannen te zijn die met zwepen knallen. Vlak voor ze bij ons zijn, gooit iedereen muntjes op de weg. Het vrouwtje voor me spreekt helaas geen Engels, maar ik maar uit haar gebaren op dat het voor geluk is. De muntjes worden door de mannen opgeraapt en dan komen de eerste vuurdansers in beeld. Fakkels, wielen met vuur, steltenlopers met vuur, prachtig om te zien. Direct in onze buurt blijkt een fakkelpunt te zijn, hier worden de fakkeldragers afgelost. De fakkeldragers lopen langs de hele optocht mee, echt mooi om te zien en warm! Telkens als ze stilstaan voel je de hitte op je neerdalen, wat zullen die mannen het zelf heet hebben. De ene groep dansers komt voorbij en de eerste olifanten met mooi verlichte kostuum loopt langs. Prachtig gezicht en wat zijn die beesten groot. De groepen worden begeleid door muziek en vrijwel na iedere groep volgt weer een olifant. Soms met z’n 2en, soms zelfs met z’n 3en. Groot, klein en enorm groot. Op de olifanten zitten figuren die bijvoorbeeld koningen voorstellen, dikke mannetjes in prachtige kostuums. We weten niet wat we zien en zijn de pijn in alle ledematen allang vergeten. Opeens staat iedereen op en worden wij ook gemaand op te staan, moet je eens proberen als je benen al 4 uur in de knoop hebben gezeten. Maar het lukt toch om overeind te komen, net op tijd voor de olifant met de heilige tand van Boeddha op zijn rug. Dit is het relikwie waar deze hele processie omheen is gebouwd. De tand ligt het hele jaar in de Tempel van de tand, tijdens deze processie, die in juli/augustus gedurende 10 dagen wordt gehouden, wordt hij op een olifant geplaatst en door de stad gereden. Zodra de tand voorbij is, gaat iedereen weer zitten. Wij ploffen ook neer, maar weten nu echt niet waar we onze benen kwijt moeten, want door het opstaan is iedereen ook weer iets naar voren geschoven. Maar al snel wiebelen we wat met onze westerse konten en worden er links en rechts weer voeten en benen ingetrokken, zodat ook wij weer enigszins een plekje hebben. We verwachten eigenlijk dat het nu wel snel voorbij zal zijn, want het hoogtepunt is bij ons altijd aan het einde van een optocht. Hier niet… Uiteindelijk na 2,5 uur staat de meute opeens op, verzamelt de spullen en probeert zich een weg te banen, terwijl er nog gewoon groepen dansers langslopen. Maar zij kennen de volgorde blijkbaar goed, want het is inderdaad de laatste groep, zodat ook wij aan onze terugreis kunnen beginnen. Wat zijn we blij dat we weer kunnen bewegen. Heupen, dijen, voeten, alles heeft opeens weer gevoel, en dat is geen fijn gevoel. We hebben uiteindelijk bijna 5 uur op de grond gezeten, dus een half uurtje lopen naar het hotel komt nu als geroepen…

Maandag 11 augustus 2014

Pinnawala, het olifantenweeshuis. Het weeshuis vangt door de moeder in de steek gelaten babyolifantjes op met als doel ze later weer uit te zetten in de natuur. Dit blijkt echter vaak niet meer te kunnen, omdat ze het overlevingsinstinct kwijtraken in het weeshuis. Op een grote vlakte staan alle olifanten bij elkaar en worden er palmbladeren aangeleverd, een van de lievelingshapjes. Wat een enorme beesten en wat kunnen we er dichtbij komen. Ze zitten wel (bijna) allemaal aan een ketting die om hun achterpoot zit, want het blijven natuurlijk toch wilde beesten. Om 10 uur gaan de olifanten naar de rivier, iedereen vertrekt dus om ze daar naartoe te zien gaan, maar Dilan neemt ons mee naar een punt vanwaar we een goed uitzicht zullen hebben op de langslopende kudde. We moeten van de opzichter wel iets meer aan de kant, maar we hebben idd een prachtig zicht op de beesten. Goed gedaan Dilan. Zodra de olifanten voorbij zijn lopen we ze achterna, het lijkt net of we erbij horen. Door de smalle winkelstraat sjokken ze log naar de rivier, sommige winkeltjes hebben hun rekken maar even naar binnen gehaald… Bij de rivier lopen ze allemaal het water in. De meeste gaan midden in de rivier staan en genieten van een voetenbad. Opeens begint het flink te regenen en krijgen ze ook nog een natuurlijke douche. Dan steken ze de rivier over en beginnen aan de overkant hun huid tegen de rode wand te schuren, hierbij tuimelen ze soms zo onhandig over elkaar heen, dat je alleen maar een paar poten ziet. Vooral de kleintjes lijken zich erg te amuseren. De modderige olifanten lopen daarna weer het water in en sommige nemen zelfs een frisse duik in een dieper deel van de rivier. Ook hier zien ze er weer lekker klunzig uit als ze van het hogere gedeelte in het water plonzen. Via de smalle doorgang gaan enkele olifanten alweer terug, mooi om te zien hoe ze gewoon tussen de mensen door geleid worden. Erg leuk om te zien en zeker het bezoek waard.

Donderdag 14 augustus 2014

Horton Plains, aangeraden wordt om vroeg te vertrekken, omdat in de loop van de dag de mist in het gebied komt opzetten. En dan zou je geen uitzicht meer hebben bij ‘Worlds End’.  Het is verrassend hoe snel het licht wordt, want we vertrekken in de schemering en nog geen 15 minuten later is het al goed licht. De omgeving lijkt op een nevelwoud: met baardmos begroeide bomen, boomvarens en de nodige nevel. Onderweg horen we continu het geluid van dieren die we maar niet kunnen zien. Een andere gids vertelt ons dat het hoogstwaarschijnlijk een kikkersoort is, iets wat onze chauffeur later bevestigt. Het eerste uitzichtpunt in ‘Little Worlds End’ vanwaar je al behoorlijk de diepte kijkt inkijken en een goed vergezicht hebt. In het dal hangt echter nog behoorlijk wat mist.  Vervolgens lopen we tussen het hogere gras, het doet ons aan het Tussoc gras van de Falklands denken. Over een hoogvlakte met weids uitzicht lopen we verder naar Worlds End, vanwaar je een nog groter uitzicht hebt. Maar ook hier is het nog behoorlijk heiig. De afwisselende omgeving laat ons zo nu en dan klimmen en biedt veel verschillende uitzichten. Zo loop je in een bosomgeving, dan weer over een weidse vlakte. Op grote afstand zien we nog een tweetal Sambar herten en horen we apen. Om bij de waterval te komen, is een pittige afdaling nodig. Het is klimmen en klauteren en uitkijken dat je niet uitglijdt. Maar meer dan de moeite waard: het is een zeer mooie waterval die behoorlijk breed en hoog is. Daarna lopen we verder richting beginpunt. Zeker de moeite waard geweest om in dit afwisselende landschap te lopen.  

Vrijdag 15 augustus 2014

...We rijden door naar Buduruwageda, een niet veel bezochte plaats, waar Boeddha, enkele boddhisatva’s en de Boeddha van de toekomst uit een hoge rots zijn gehakt. In de rots zelf kun je met veel verbeeldingskracht een olifant zien. Omdat het een heiligdom is moeten de schoenen weer uit en de pet af. Zodra ik echter het gloeiend, gloeiend hete zand oploop, weet ik al niet meer hoe snel ik iets van schaduw op moet zoeken. Rechts in het hoekje onder drie beelden kan ik weer even stilstaan, het lijkt wel of ik op hete kolen heb gestaan. Mijn zweet-, stof- en hoofddoek wordt met nog een functie uitgebreid, voetendoek. Ik bepaal waar ik heen wil en probeer daar dan zo snel mogelijk te komen, gooi mijn doekje op de grond en spring er boven op. Zo maak ik snel een rondje langs de beelden om dan als de wiedeweerga weer mijn sandalen aan te kunnen doen. We zijn inmiddels dan ook de 33 C weer gepasseerd en de zon de hele ochtend al op het zand, ja dat wil wel...

Zaterdag 16 augustus 2014

Yala NP. …duidelijk op zoek naar sporen, zeer waarschijnlijk naar luipaard sporen. Hier is niets te zien, dus snel door naar een andere plek. Gelukkig stopt hij nog wel zo nu en dan voor andere vogels die ver weg zitten, (wilde) buffels, krokodillen of bambi-hertjes in de verte. We zien nog wat wilde zwijnen, maar nog steeds geen olifant. Die hadden we hier toch op zijn minst verwacht… …Bij een plas hebben we geluk en zien we 3 verschillende diersoorten drinken en lekker modderen: schichtige hertjes die maar erg kort drinken uit angst voor krokodillen, buffels en wilde zwijnen met erg veel jonkies. Dat lijkt het meest haalbare voor vandaag. We rijden alweer langs plekken waar we al eerder zijn geweest, en dan is het geluk toch aan onze zijde. Bij een van de waterplassen is een luipaard aan het drinken. Er zijn nog niet veel jeeps (ik denk misschien maximaal 4 stuks) en onze chauffeur weet een fantastisch plekje te bemachtigen. We zitten 1e rij en genieten van een nerveus om zich heen kijkend luipaard op zo’n 30 meter afstand. Het prachtige dier ligt half in de zon, half in de schaduw haar dorst te lessen, het lijkt wel een kwartier lang. Steeds weer controleert het de omgeving voordat slokjes water gedronken worden. Na het drinken, loopt het luipaard richting bosrand om daar uit te buiken en te gaan liggen...

…Bij het meertje waar vanochtend iets te zien was, onze laatste stop. In de verte staan wat vogels en buffels liggen in het water. We vragen nog eventjes te wachten met wegrijden, want er komt net een groep buffels aangelopen, die ook het water ingaan. Dat is weer geluk hebben, want daardoor ziet hij tegen de bosrand een luipaard lopen. Snel rijdt hij iets naar voren en nu zien we op zo’n 60 meter nog net een luipaard voordat het in de bosjes verdwijnt. Wauw, twee luipaarden gezien, we waren nergens vanuit gegaan. Alleen geen olifant gezien, maar na het zien van de luipaarden vinden we dat niet meer (zo) erg...

...De tocht naar Kataragama. Onderweg zien we de nodige fruitstalletjes. Fruit wordt vaak aan de (Hindoe)goden aangeboden. Alleen de geur is genoeg, daarna wordt het meestal door de mensen zelf opgegeten. Op weg naar de tempels (zowel Hindoe als Boeddhistisch) zien we vrij veel bedelaars, meer dan we tot nu toe hebben gezien. Het is al erg druk, er zijn zeker een paar duizend mensen hier. Her en der staan kleinere tempeltjes, verder door wat grotere Boeddhistische tempels en een stoepa. Op de binnenplaats is het al erg druk, we zien veel kaarsjes branden. Maar wat nog meer opvalt is dat er direct naast de heilige Boeddhaboom een Hindoetempel staat (opgedragen aan Skanda, te herkennen aan de pauw die symbool voor deze god is en overal aanwezig is). Mensen staan met fruitschalen in een lange rij om de heilig boom heen geslingerd voor de gesloten ingang van deze tempel. En die rij neemt alleen maar toe. Bij de muren aan de buitenzijde zijn zelfs ‘bewaarkastjes’ waar mensen hun fruitschaal of offerandes tijdelijk kunnen neerzetten en later ophalen. Die zijn ook allemaal al in gebruik. Uiteindelijk gaat de deur van de grotere tempel open. Iedereen die in de rij heeft gewacht neemt de linkerdeur. Wij mogen de rechterdeur nemen en zijn dus, samen met vele anderen, erg snel binnen. Misschien dat het wachten nog meer goed geluk afdwingt. Het eten wordt door een tweetal priesters (eentje links, eentje rechts) onder kleurrijke afbeeldingen van goden gezegend en door de mensen weer naar buiten meegenomen. De drukte neemt nog steeds toe, als we besluiten naar de stoepa verderop te gaan. De straat is helemaal vol met mensen op weg hiernaartoe. Weer honderden pelgrims waarvan de meesten n het wit gekleed. Het is een belangrijke dag voor de gelovigen, maar we kunnen niet achterhalen wat het precies is. Een oranje doek wordt om de stoepa gedraaid: een teken van geluk. De schemering is al ingevallen als we terug naar de Hindoetempel lopen, onderweg veel mensen die onder een lange Boeddhistische vlag lopen. Die zal ook om de stoepa gewikkeld worden. Er staat nog steeds een lange rij voor de Hindoeïstische tempel, hij lijkt zelfs nog langer dan zo’n 1 ½ uur geleden. Nog steeds komen mensen aangelopen en sluiten zich in de rij aan. Daarna bezoeken we het eerste Hindoeïstische tempeltje nog, waar Dilan nog eventjes bidt. Ook al is het bijna donker en zo rond een uur of zeven, nog steeds komen er mensen aangelopen. Wat moet dit een mensenmassa zijn bij heilige dagen. We vinden het toch wel een beetje vreemd, dat dit niet vaak door toeristen wordt bezocht. Wat een mooie dag weer.

Zondag 17 augustus 2014

...Bundala NP, dit park staat vooral bekend om de vele variaties vogels. Om 6 uur worden we weer opgepikt, weer een jeep met dit keer 3 rijen stoelen trapsgewijs achter elkaar. Dit keer rijden we richting de kust, waar we na ruim een half uur de weg naar het park inrijden. We zien hier al meteen veel pauwen, die je trouwens overal in heel Sri Lanka veel ziet, zelfs in het veld achter ons hotel, enkele ibissen en ook al enkele (wilde) ossen. Bij de ingang eens geen rijen jeeps, in totaal zijn er maar 4 jeeps, wat een rust. Ook nu is het park erg mooi, mooie natuur, meertjes, lagunes en dan weer bomen wisselen elkaar af. We zijn nog niet goed en wel onderweg of we zien 2 vossen. Erg schichtig, bewijs dat hier niet zo heel veel jeeps komen. Ook zien we direct al bijeneters, maar die vliegen weg zodra wij stoppen en enkele arenden. Bij het eerste meer turen wij naar de vele vogels die er zijn en zien zo bijna de olifant over het hoofd die heerlijk staat te eten midden in het water. Toch nog een olifant! Hij is heerlijk op zijn gemak en eet lekker door, zonder zich ook maar iets van ons aan te trekken. Niet veel verder zitten heel veel aalscholvers en een enkele ooievaar. Ook hier moeten we 3x kijken om de krokodil te zien, wat zijn die beesten goed verstopt. Regelmatig maken we een fotostop, dan weer voor hertjes en wilde buffels, maar ook voor de koeien met de (koe)reigers. Opeens wijst Dilan naar het gras en daar loopt een landmonitor, een landhagedis die op zoek is naar insecten. We hadden het verkeersbord al eerder tijdens de reis gezien, nu zien we ook het bijpassende beest. Als we verder rijden zien we een olifant het pad oversteken, hij sjokt richting de dichte begroeiing en zodra hij in het struikgewas staat houdt hij stil en is dit immense beest gewoon compleet aan het oog onttrokken. Het is dat we weten dat hij er staat, anders zou je hem nooit zien. Waarschijnlijk zijn wij in Yala dus bespied door honderden olifanten die in de bushbush stonden….

Dinsdag 19 augustus 2014

…V.O.C. fort van Galle. Nadat de Portugezen hier een vesting hadden gebouwd, veroverden de Nederlanders de stad. Zij bouwden vervolgens het Hollandse fort met metersdikke muren, die zelfs 10 jaar geleden de tsunami getrotseerd hebben. Terwijl de omgeving van Galle zwaar getroffen werd, is in het fort geen druppel water binnengekomen. De eerste stop is bij de Nederlands hervormde kerk. Heel vreemd om ineens in een echt Hollandse omgeving te lopen en Nederlands schrift te lezen. De grafstenen op de vloer in de kerk zijn veelal van oud-Hollandse teksten voorzien. Vooral door de combinatie met het typisch Nederlandse bouwwerk, de hitte en tuktuks die rondrijden, waan je je een beetje in vroegere tijden toen Nederland nog een land van zeevaarders was. Heel bijzonder. We lopen een stuk over de muren en bewonderen de vuurtoren, die ook nu nog in gebruik is...

…Na de lunch lopen we naar het treinstation om uit te vinden hoe laat er een trein gaat. De borden zijn uiteraard niet heel duidelijk, maar als ik bij een loket informeer, wijst hij ons meteen naar perron 2 waar de trein zo aan zal komen. Geen idee welke klasse, maar doe maar 2 kaartjes. 80 roepies samen, nog geen 0,50 voor een ritje van een half uur. Als de trein het station binnenrijdt, rent iedereen naar de deur, wij vragen toch eerst nog even of dit inderdaad de trein naar Hikkaduwa is en stappen dan ook op de tredes. Zonder vertraging rijden we een half uur later Hikkaduwa in en nog geen 5 minuten later zijn we alweer in het hotel. Zo makkelijk gaat dat, waarschijnlijk wel veel mazzel gehad dat er net een trein aankwam, want wat de dienstregeling is… geen idee.

Woensdag 20 augustus 2014

…Met een behoorlijke omweg komen we weer op een doorgaande weg uit, niet de hoofdweg waaraan ons hotel ligt. Bij een winkeltje stoppen we voor wat drinken. Hoewel het vannacht en vanochtend regende, is het nu alweer geruime tijd droog en weer warm. De verkoper zegt dat er iets verderop een leuk klooster ligt. Langs een kanaaltje lopen we er naartoe. Inderdaad is dit klooster erg leuk. 2 monniken laten ons een gebouwtje zien, waarin allerlei afbeeldingen van het leven van Boeddha zijn., veelal in de vorm van beelden, maar er zijn ook wandtekeningen. In een stoepa zijn nog zeer oude tekeningen te zien, het heeft wel wat onderhoud nodig. We maken uitgebreid opnames en vervolgen onze weg langs het kanaal. Met mijn speurdersogen zie ik iets in het water bewegen. Het blijkt een enorme watervaraan te zijn, ik denk wel 3 meter lang (ze hebben een grote staart, dus ik kijk niet op een paar centimeter). Met zijn gespleten tong speurt hij de omgeving af, op zoek naar voedsel. Hij verschuilt zich nog eventjes onder wat begroeiing en klimt dan op de kant, verscholen onder takken. Niet veel verder zie ik er alweer eentje, dit lijkt wel een heuse safari. Ook deze is in het troebele water op zoek naar eten. Misschien iets kleiner dan de vorige, maar niet veel.  Niet veel verderop komen we uit bij het spoor. Er komt geen trein aan, dus een paar meter over het spoor en –bruggetje naar het hotel. En ja hoor, hier ligt een varaan langs het pad. Deze keer wel een kleintje die zich al snel verschuilt. Dit is ons zo goed bevallen, dat we vanmiddag weer een stukje willen wandelen, op zoek naar meer watervaranen…

Donderdag 21 augustus 2014

Vandaag onze laatste dag in Sri Lanka. We rijden weer richting Negombo, waar we 3 weken geleden aan onze reis zijn begonnen. Net buiten Hikkaduwa stoppen we bij het tsunami-monument. Groteske afbeeldingen van de trein die hier in de omgeving is ontspoord en waar velen het leven lieten. Ook afbeeldingen van auto’s en bussen waar mensen uithangen zijn deel van het monument. Komend 26 december is het 10 jaar geleden, deze hele streek is toen met de grond gelijk gemaakt. De huizen zijn inmiddels herbouwd en ook de wegen zijn opnieuw aangelegd. Als je niet beter weet, zie je er niets meer van. Dilan wijst ons op enkele fundamenten van de oude huizen, dat zijn de stille getuigen...

…We rijden door naar een van de Turtle hatchery in Kosgada. Deze organisatie geeft geld aan vissers om te voorkomen dat die de eieren van de schildpadden roven. Het center graaft de eieren op en zorgt ervoor dat de schildpadjes uit het ei kunnen komen. Er zijn 3 grote stenen bakken met schildpadjes van resp. 1, 2 en 3 dagen oud. Wat een schatjes. De schildpadjes van 1 en 2 dagen oud mogen nog niet opgepakt worden, omdat de navel dan nog niet dicht is, die van 3 dagen wel. De eigenaar pakt er een uit het water en geeft die aan mij, vreemd gevoel en wat zijn die poten al sterk. Alle schildpadjes worden uiteindelijk in zee uitgezet, waar ze hopelijk zullen overleven. Aan het einde van de cyclus blijkt maar 2% van alle schildpadden te overleven… Er worden hier ook schildpadden opgevangen die gewond zijn geraakt door bijvoorbeeld motorboten of een aanval van een haai. Ook is er een tsunamislachtoffer, dit dier is door de tsunami verstrikt geraakt in netten en heeft zo al zijn poten en vinnen verloren. Hij dobbert nu dus in een bak rond tot hij uiteindelijk toch dood zal gaan, of dit nu zo'n fijn leven is.... Ook zien we een veld met allemaal bordjes, in 1e instantie vind ik het op een begraafplaats lijken, maar dit is het zandveld waar de eieren ingegraven zijn tot ze uitkomen. Al met al een bijzonder project.